Over haar cd “Move on” met muziek van Stephen Sondheim, componist van vooral musical liedjes, eerder gerecenseerd voor Rootstime, was ik minder enthousiast. Het genre ligt haar niet en de wat bombastische begeleiding deed er ook geen goed aan, tijd dus voor een revanche. Dit is wel haar voorlaatste album maar ik wil die toch nog even onder de aandacht brengen. Het betreft een live registratie in de concertzaal “Poisson Rouge” in New York City, het eindpunt van honderden concerten over de hele wereld gedurende een vijfjarige tournee. Aimée wilde altijd al een live album maken, want in de studio gaat het altijd om een moment opname van wat er op het podium gebeurt en daar is het nooit hetzelfde. Het is grotendeels geïmproviseerd en nooit perfect maar het geeft wel de ambiance weer, hoe we ons voelen, de response van het publiek, real life dus, aldus Cyrille in de hoestekst. Cyrille is hier behalve vocaal ook te horen met een loop station, zij wordt begeleid door haar vaste groep met Adrien Moignard (akoestische gtr), Michael Valeano (el. gtr), Dylan Shamar (akoestische bas) en Dani Danor (drs).

In de omschrijving van de soort muziek schreef ik jazz omdat daarin vele muzieksoorten samenkomen, zo is er hier sprake van pop, flamenco, gypsymuziek, chanson, bossa nova en jazz. De cd begint met een pittige swingende versie van “It’s a good day”, vooral bekend in de versie van Peggy Lee met het Benny Goodman Orkest. In het spel van gitarist Valeanu hoor je onmiddellijk de jazz manouche oftewel de gypsy roots die Cyrille ook niet vreemd zijn, geboortig als ze was uit Valois waar ieder jaar het Django Reinhardt Festival plaats vind en waar ze vaak meezong. “Nuit Blanche” schreef ze zelf en handelt over slapeloze nachten , het klinkt als een Frans chanson totdat ze een uiterst gedreven scat zang laat horen, het swingt als de hel. Ontroerend is haar versie van “Si tu vois ma mère” van Sydney Bechet, het gaat duidelijk over haar eigen moeder, het raakt een gevoelige snaar, gevoelvol à la Piaf zonder larmoyant te worden. “Leave alone and like it” is weliswaar geschreven door Stephen Sondheim maar hier begint het als een bluesjam die overgaat in een swingend samenspel van de twee gitaristen, waarna Cyrille -gelijk een Ella- uitbarst in een supersnelle scat vocal. Dat zij en haar band van alle markten thuis zijn bewijzen ze met twee superieure versies van Michael Jackson klassiekers: “Wanna be startin’somethin’”en “Off the wall”, zijn documentaire was nog niet vertoond want het publiek zing enthousiast mee.

Met “Day by day” blijven we bij de populaire muziek maar wel van enkele jaren geleden, het nummer van Stordahl, Weston en Chan werd voor het eerst gezongen door Jo Stafford en Frank Sinatra in de jaren ’40, later nog een hitje voor Doris Day. Heel anders gaat het toe met haar versie van “It’s over now (Well you needn’t)” van Thelonius Monk, heel knap hoe deze Monk klassieker met zijn complexe ritmes wordt vertolkt, pure jazz. Het tempo vliegt tot grote hoogte met “Three little words” uit de musicalfilm over Tin Pan Alley uit 1950 met Fred Astaire in de hoofdrol. Om een paar uiteenlopende versies te noemen : The Rhythm Boys (met Bing Crosby), Marilyn Monroe (!) en John Coltrane en Milt Jackson. De gitaristen gaan er hier weer volgas tegenaan en Cyrille laat horen dat ze ook op 78 toeren prima overkomt. De afsluiter is geschreven door Aimée en gitarist Valeanu, “Each day” is een pure Bossa Nova waarin het tempo langzaam wordt opgevoerd met natuurlijk weer schitterend gitaarspel. Het is echt genieten van Cyrille’s intieme stemgeluid en haar band met louter topmusici, ga dit luisteren en aanschaffen !

Jan van Leersum.